حالا دیگر بیان حرف های خارج از قاعده و غیرعادی توسط علی مطهری به یک امر عادی تبدیل شده است؛ سخن‌پراکنی های سطحی و کم‌اثر که دیگر چندان هم جدی گرفته نمی‌شود!
وی ظاهرا همچون "دُن کیشوت" به خیال خودش می‌خواهد چهره‌ای "خاص، قهرمان‌گونه و ماجراجو" از خود به نمایش گذارد هرچند _همانند شخصیت اول در نسخه‌ی اصلی داستان_ فاقد مختصات لازم برای چنین نقشی است و طنزها و تناقض‌های زیادی در این میان به وجود می‌آید.
اگرچه سخنانِ پرتابی و نمایشی وی چندان حائز اهمیت نیست اما سخنِ قبیح وی درباره‌ی "نفی حریمِ امام رئوف و مهربان‌مان" قابل گذشت و چشم‌پوشی نیست.
چگونه ممکن است آقازاده‌ای که از فضل پدر به جایگاهی رسیده، به عنوان نماینده مردم از "مصونیت" برخوردار باشد، اما امام معصوم ما که صاحب ولایت الهی است و حرمش "قطعه‌ای از بهشت بر روی زمین" است فاقد حریم باشد؟
یادمان هست که علی مطهری به عنوان نماینده مجلس طرحی را برای انحصاری کردن مادام العمر حق انتشار آثار استادمطهری به مجلس داد تا به بهانه‌‌ی ایجاد حریم معنوی و عدم تحریف آثار استاد، حقوق مادی انتشارات صدرا تضمین شود؛
چگونه است که برای آثار استادِشهید و حقوق مادی ناشی از آن، حریم قائلید ولی برای حضرت "شمس‌الشموس" خیر؟!
می‌دانیم که آثار تاریخی به جهات "منظری، فنی و کیفی" دارای حریم هستند و باید بافت معماری، فرهنگی و بصری اطراف‌شان همسو و متناسب با ویژگی‌ها و اهمیت آن اثر حفظ و مراقبت شود؛
حال چگونه ممکن است شهر "مشهد الرضا" که اساساً حول محور امام معصوم پایه‌ریزی شده و ایران را به پایگاه اصلی تشیّع تبدیل کرده است فاقد حریم باشد؟
آیا بافت فرهنگی و معنوی شهرِ زیارت و معنویت به عنوان پایتخت فرهنگی و پایگاه تشیّع، نباید مورد مراقبت قرار گرفته و برنامه های فرهنگی متناسب با سپهرِ معنوی و "محیط زیستِ فرهنگی" آن طراحی و اجرا شود؟ درک این قواعد _برای صاحبان خرد و انصاف_ روشن‌تر از آن به نظر می‌رسد که نیاز به شرح و بسط داشته باشد.
پی نوشت:
رحمت الهی بر معلم شهید مرتضی مطهری که عمرش را در حفاظت از حریم فرهنگ اهل بیت علیهم السلام و معارف الهی صرف کرد.
مهدی عسگری
شهریور95
کانال رویش:
@rouyesh1
