شاکرم! کرم و لطف تو را؛
که اگر دی روزها تنها می دانستم،
این روزها با تمام وجود احساس می کنم که شیرینی های دنیا، آمیخته با «تلخی و سختی» و «پریشانی و پشیمانی» است!
می بینی!
می بینی اگر رهایم سازی آویخته ی «أهون البیوت» می شوم؟!
و چنان در تار و پود چسبناک این شبکه ی سست بنیاد، اسیر می گردم که بالهایم تار و مار می شود؟!
...
مپسند آسمان را بی خورشید!
ماهی را بی آب!
قلب را بی محبوب!
و من را...
می دانم! می دانم که نمی پسندی این گونه بودنم را!
بعدالتحریر:
عید فطر و جشن بازگشت به فطرت مبارکتون.
