داشتم به شباهت های فرهنگ " culture"  و کشاورزی "agri culture " فکر می کردم؛ همانقدر که معادل های لغوی این دو اصطلاح به هم نزدیک اند در روش نیز قرابت دارند. در فرایند فرهنگ سازی پس از آمایش سرزمین ذهن مخاطبین، مراحل کاشت، داشت و برداشت انجام می شود. صبر و حوصله، انتخاب بذر مناسب و سالم، زمینه سازی، زمان بر بودن و... در کنار آب و هوای مساعد از جمله مایحتاج ضروری در روند رویش اند.
می خواهی گندم بکاری، از بذر جو نمی توانی استفاده کنی، حتی از هر دانه ی گندمی نیز نمی توانی به عنوان بذری مناسب و ثمربخش بهره برداری کنی. زمان کاشت نیز اهمیت دارد، در چه فصلی جغرافیای شما مناسب این کشت است؟ کاشت هر بذری زمان و هوای خاص خودش را می طلبد نه دیرتر، نه زودتر. آب سالم و به اندازه در کنار زمین مستعد از احتیاجات اولیه کارند. اگر همه ی اینها فراهم بود اراده و همت و کاردانی و تجربه و حوصله نیز به مقدار کافی و بسته به وسعت مزرعه ات و سختی شرایط کارت بایسته است و آن گاه که  همه ی این شروط لازم را ضمیمه کردی شرط کافی توکل است...
آری کشاورز بیش از آن که نگاهش به زمین باشد، چشم به آسمان دارد و پیش از آن که دست به زانوی همتش بگذارد دست نیاز به طلب یاری معبود می گشاید!

بعدالتحریر:
کنفسیوس یه جمله ای داره تو این مایه ها: اگه دنبال کار زودبازده و محدود هستی گندم بکار، اگه محصول چند ساله ای می خواهی درخت بکار و اگه محصول و بازدهی می طلبی با عیار سنجش بالای قرن؛ بذر انسانیت بیفکن!