وقتی می خواهیم برای یک منطقه جغرافیایی چشم اندازی طراحی کنیم در اولین قدم به «آمایش سرزمین» می پردازیم تا وضعیت موجود آن از حیث داشته ها و امکانات و نیز قابلیت ها و استعدادها برایمان روشن شود تا بر اساس آن گامهای رشد و شکوفایی آن را طراحی و اجرا کنیم.
وقتی نطفه ای در رحم مادر بسته می شود برای اطمینان از طی شدن مراحل تکامل از طریق سونوگرافی جنین را در فواصل متناوب مورد بررسی دقیق و تخصصی قرار می دهیم تا هرگونه کمبود و آسیبی را به سرعت جبران نماییم و خللی در مسیر رشد جنین حادث نگردد.
***
وقتی متولد می شویم جنینی هستیم در رحم دنیا، استعدادی بی نهایت در مسیر شدن. با این تفاوت که این بار با اختیار خودمان مراحل تکامل طی می شود. دنیا مزرعه ایست وسیع که میوه ی ویژه ی آن آدمی است و کارخواسته ی الهی از آفرینش هستی، پرورش «انسان کامل»! جنینِ «روح انسان» تا وقتی در مسیر شدن و صیرورت و تعالی قرار داشته باشد؛ حیات دارد و زنده است وإلا فلا!
شاخص حیات انسانی نفس کشیدن و خوردن و... نیست که این حیات حیوانی است، چنانکه آفریدگار در وصف برخی از ما فرمود: «اولئک کالانعام» و به همین مقدار هم ختم نمی شود که آدم زادگانی هستند که به قدر حیوانات نیز بهره از حیات ندارند: «بل هم أضل!»
آیا لازم نیست گاهی هم جنین روحمان را در رحم دنیا سونوگرافی کنیم تا بنگریم به کدامین سیرت، حقیقت وجودی مان را محقق کرده ایم؟ به صورت چه موجودی درآمده ایم؟ در سراشیبی نزولیم یا در قوس صعود؟ چه آسیب ها و نیازهایی متوجه ماست و چگونه می توان آنها را برطرف کرد تا سبکبارتر امکان پرواز روح در آسمان قرب الهی فراهم شود؟
آیا وقت آن نرسیده است که به آمایش سرزمین وجودمان بپردازیم؟ پستی ها و بلندی ها و فضائل و رذائل جغرافیای درونمان را رصد کنیم تا در هنگامه ی فصل کوچ غافلگیر نشویم و اندک توشه ای ماحصل حضورمان باشد؟
* ته نوشت:
نوشیدن شراب حضور در خوان ضیافت الهی گوارای وجودتان...
تو این شبها که بیشتر و راحت تر از همیشه گرمای آغوش خدا رو می شه حس کرد دعا یادتون نره!
