دنيايي داريم كه ميتوان آن را با وجود مفاهيمي چون مهرمحبت دوستي صداقت پاكي عدل برادري ايثار به نهايت زيبايي رساند.اما افسوس از تمامي تيرگي هايي كه چشم ها را پر از اشك و قلب ها را پر از اندوه مي سازند.افسوس از باطن هاي گم شده در بدي كه لحظه ها را با خشم نيرنگ و نفرت به ابديت مي سپارند.افسوس كه در كتاب درسي مان از ميان ابيات حذف كردند كه(هر كجا هستم باشم اسمان مال من است پنجره فكر هوا عشق زمين مال من است) آري حذف كردند كه من ندانم اگر چه -جز خدايم -هيچ ندارم اينها را خواهم داشت...از عدالت هم نميدانم جز كلماتي مبهم!و دلم ميگيرد از تمامي ناگفته هايي كه حتي نمي توان از -بي اعتمادي- به برگه ها سپرد.به اميد روزي كه( هرانسان براي هر انسان برادري است.روزي كه ديگر درهاي خانه شان را نمي بندند قفل افسانه ايست و قلب براي زندگي بس است... و من آن روز را انتظار مي كشم حتي روزي كه ديگر نباشم... )
