طبع دلنشيني دارين.
واج آرايي هاي قشنگي به کار بردين: دلداده ام و دلبر و دلدار تويي تو
و اين يکي: از هستيِ تو هستِ جهان هست، هويدا
فقط در خوندن بيت آخر، و آخرين مصرع به مشکل برخورد کردم. انگار کمي با ابيات ديگه متفاوت بود.
اما چندان مهم نيست. مهم انديشه ي زيبائيه که از اين شعر ناشي ميشه.
دستتون درد نکنه.
